غربت مکانی :))

درد غربت رو حس میکنم!

اینبار غربتم مکانی ه! دور از خانه و خانواده تو خوابگاه. البته تجربه جدیدی هرچند بار اولم نیست خوابگاه زندگی میکنم.

هم اتاقی سه چهار شب نیست و رفت و آمد میکنه و تنهام. خیلی خوبه البته :))

کلی کار و درس دارم و واقعا فکر میکنم وقتم کم ه. امروز هم کلا حالم خوب نبود و فقط تونستم یکم زبان بخونم.

پنج شنبه

منتظر مهمانم هستم. با فاطمه تو فیس بوک آشنا شدیم و تو تلگرام بیشتر آشنا شدیم و تلفنی چند بار صحبت کردیم و حالا هم دعوتش کردم خوابگاهم. فاطمه دانشجوی ارشد ه و اهل همدان. قصد دارم با یه آقای تهرانی از دوستان آشنا ش کنم برای امر خیر :))) دلم در میکنه هنوز. اتاقم رو مرتب کردم. میوه شستم، نهارمو گرفتم و زبان میخونم. البته باید نقدی رو هم که استاد گفته رو بنویسم و ایمیل کنم براش. هم خوابگاهی-ها دلشون میسوزه برام :)) میگن چه خبره از همون هفته اول کلی تحقیق و ترجمه و اینا. نمیذارن نفس بکشیم!

دارم به این فکر میکنم تصویری که دیگران از من دارن چقدر ناقص-ه. اون-ها این لب پرخنده منو میبینن و شیطنت-های من رو. اغلب فکر میکنن خوش ترین آدم دنیا هستم لابد. البته هیچ اصراری ندارم تصورشون رو تغییر بدم.

خودم، خود احمقم و خدا.

احساس غربت میکنم.

اونقدر غریبم که میخوام بزنم زیر گریه. 

من بین مردم غریب نیستم، من پیش خودم غریب-م.

غریبه شدم با خودم.

این روزها درگیری عجیبی دارم، اونم با خودم. و البته نه تنها خودم.

یک درگیری سه ضلعی:

خودم، خود احمقم و خدا. 

امروز هم اتفاقی افتاد. هرچند ابدا از رفتار اون فرد خوشم نیومد اما شاید بد نبود.

راستش خیلی احساس حماقت کردم. ناراحتی من نه به خاطر رفتار اون آدم که بخاطر مساله-ای بود که موجب رفتار اون فرد شد. من حواسم رو جمع کردم و با خودم گفتم چرا خودم رو در چنین موقعیتی قرار دادم که احساس حماقت کنم. بعد مساله جدی تر شد برام و از خودم پرسیدم چه مدت درگیر این مساله هستم؟

چرا یک مدته اینقدر با خودم غریبه شدم؟ جواب دادم که نیت تو بد نبود. راست هم میگفتم، بد نبود، اما این مبنی برای این نیست که احمقانه هم نبود. یک خیرخواهی احمقانه شاید.

مساله مهم من اما اینکه غریب-م. خودم پیش خودم غریب-م.

کسی متوجه حرفم میشه؟

همه ما خانواده-های داغدار عزیر از دست داده-ایم

حادثه تلخ منا هیچوقت فراموش نمیشه. چقدر سخته تصور اینکه زنی که همراه شوهرش رفته حج، حالا باید تنها برگرده/ تصور خانواده-ای که بی مادر یا بی پدر برمیگردن / تصور والدین-ی که بی فرزند برمیگردن. حتی تصورش سخته ...

صبح که از خواب بیدار شدم اولین چیزی که یادم اومد حادثه منا بود و تلخی-ش صبحم رو تاریک کرد. همونطور که روی تخت دراز کشیده بودم قطرات اشک سر میخورد رو صورتم و دهانم رو شور میکرد. اینقدر غمگین بودم که همه شور و نشاطم ته کشید.

این وسط از یه عده در تعجبم! انگار هیچ عاطفه-ای ندارن. با زبون زخم میزنن به خانواده-های داغدار.

خدایا! صبر جمیل بده به این خانواده-ها. به همه ما.

خدایا! ما از خون زائران خونه-ت نمیگذریم.

این درد تا همیشه با ما می-مونه. این درد فراموش شدنی نیست.

همه ما خانواده-های داغدار عزیر از دست داده-ایم.

ایلان همون شازده کوچولو بود

اینو که میشناسید؟ شازده کوچولو

روباه گفت:آدم فقط از چیزهایی که اهلی می کند می تواند سر در آرد .انسان ها دیگر برای سر درآوردن بعضی از چیز ها وقت ندارد. همه چیز را همین جور حاضر و آماده از دکان ها می خرند.اما چون دکانی نیست که دوست معامله کند آدم ها مانده اند بی دوست .... تو اگر دوست می خواهی خوب منو اهلی کن!
شهریار کوچولو پرسید: راهش چیست؟
روباه جواب داد:باید خیلی خیلی حوصله کنی.اولش یک خرده دورتر از من این جوری میان علف ها می نشینی و من زیر چشمی نگاهت می کنم و تو لام تا کام هیچی نمی گویی چون تقصیر همه ی سوء تفاهم ها زیر سر زبان است. عوضش می توانی هر روز یک خرده نزدیک تر بنشینی....."
ما آدما انگار هیچوقت اهلی نمیشیم ...

کات

گاهی خیلی راحت ارتباط-ت با یک نفر قطع میشه. خیلی راحت-تر از چیزی که فکرش رو بکنی.

بدون هیچ دردسری، بدون هیچ تشنجی، بدون حتی دلخوری ظاهری! یکی به اون یکی چند وقت پیام نمیده، طرف مقابل هم نمیپرسه چه خبر؟ کجایی؟

به همین راحتی ارتباط دو تا آدم گاهی قطع میشه.

خداحافظ ای سایه سار همیشه

تو ایستگاه اتوبوس، زل زدم به گنبد و گلدسته که روبروی من خودنمایی میکنه و من-ی که گریه میکنم. آروم گریه میکنم. من اغلب، آروم گریه میکنم.

اشک دونه دونه از چشمم میفته پایین و مردم با کنجکاوی نگاهم میکنن. دوست دارم بدونم چه حدس-هایی میزنن در اینمورد.

یک دل گرفتگی-ه. وقتی میرفتم شیراز اینطور نبود حالم. دلتنگ همه چیزها و همه اونایی هستم که اینجا میذارمشون و میرم. دلتنگ این حرم، دلتنگ مادرم. دلتنگ همه خانوادم و ... حتی دلتنگ پارک بانوان که یکبار تولدم رو اونجا گرفتیم و به اندازه پنج سال خاطره جمع کرده از من و دوستانم!

دلتنگ خیابون دانشگاه و مجتمع تجاری بزرگ روبروش که پاتوق من و ماریا بوده. به قول ماریا این خیابون چه خاطراتی از ما داره! منم میگم اون دنیا، وقت حساب و کتاب علاوه بر اعضای بدنمون، این خیابون هم میتونه برای ما شهادت بده! درسته تا تهران-ه اما نمیدونم چرا ایندفعه اینطوری شدم. انگار یک رفتن بی-بازگشت-ه!

وارد حرم که میشم، میرم صحن آزادی و میشینم توی یک رواق خلوت.  هوا فوق العاده است. نسیم پاییزی چادرم رو به رقص درآورده و من اصلا دلم نمیخواد تلاش کنم مانعش بشم.

زیارت-ها گاهی قابل وصف نیستن. یک تجربه شخصی و خصوصی میشن. اما انگاری نشستم روبروی حضرت و حرف میزنم.

یک حال خاص، یک حال عجیب. یک خلسه انگار. صحن آزادی صحن حضور مرده-هاست و برای همین دوستش دارم. بلند میشم و میرم قبرستان. قبرستان چقدر خوب و آروم-ه! حالم بهتر میکنه اینجا. میرم از شهدایی که سال-هاست رفتم سر مزارشون و دو نفری که همیشه بعد از شهدا رفتم سراغ-شون، خداحافظی کنم. از همشون بخوام برام دعا کنن. کسی نمیدونه من همیشه به این شهدا و این دو نفر سر میزنم. طبقه پایین قبرستان، قبلا یک در بود که میخورد به یک سرداب و منتهی میشد به زیر ضریحی که تو صحن آزادی هست و کمتر کسی شنیده که محل اصلی زیارت اونجاست. ما سال-ها قبل میرفتیم اونجا. نمیدونم روی چه حسابی درش رو بسته و دیوار کشیدن. اما هنوز هم عده-ای میدونن و میان برای زیارت.

نزدیک که میشم، یکی از دانشجوهام رو میبینم. از من بزرگ-تر بود و دیر شروع کرده بود به درس خوندن. من رو معرفی میکنه به دوستش و کلی ازم تعریف میکنه! میگه نمیدونی چه کردن این استاد با ما! انداختن-مون تو وادی کتابخونی. (اشاره داره به تکلیف درسی که مشخص کرده بودم و خیلی فرق داشت با کارهای روتین) با این تعاریف-ش معذب میشم راستش.

بعد از خداحافظی، میرم پیش خواهرم که تو آسایشگاه خدام افتخاری-ه. هفته-ای یکروز شیفت داره. دوستاش میان استقبالم و میگه سلام خانم دکتر! تبریک تبریک! روی پله-های آسایشگاه میشینیم و صحبت میکنیم. خواهرم خودش شلوغ-ه، دوستاش هم مثل خودش باحالن! یکی-شون میپرسه خانم دکتر چیکار کنیم دکتری قبول بشیم؟ میگم: عصر روز چهارشنبه میای حرم، هفت تا آیت الکرسی میخونی، سه تا توحید، آخرش هم صلوات میفرستی! قبولی! :)))) همه میزنن زیر خنده و خواهرم میگه بچه-ها گفتن خواهرن چه باحال-ه!

بیرون حرم، وقتی منتظر بی آر تی هستم، وقتی تو ایستگاه نشستم، گریه-م میگیره. به گنبد که نگاه میکنم، بیشتر گریه میکنم. به همه چیزها و اونایی که دارم میذارم و میرم، فکر میکنم و گریه میکنم. حتی وقتی اتوبوس میاد، وقتی میشینم روی صندلی، هنوز اشک میریزم. واقعا نمیدونم چرا اینبار حالم اینقدر خراب-ه! انتخاب خودم بود و من به علاوه این دانشگاه، دانشگاه شهر خودم و جاهای دیگه هم قبول شدم. اما اولویت اصلی-م، اینجا بود. پس چرا اینقدر بی-تابم؟!

خواجه امیری میخونه و انگار روضه میخونه برای من:

خدا حافظ ای قصه عاشقانه

خداحافظ ای آبی روشن عشق

خداحافظ ای عطر شعرشبانه

خداحافظ ای همنشین همیشه

خداحافظ ای داغ بر دل نشسته

به دل می سپارم تورا تا نمیرد اگر چشمه واژه از غم نخشکید

اگر روزگار این صدا را نگیرد

خداحافظ ای برگ و بار دل من

خداحافظ ای سایه سار همیشه

اگر سبزرفتی اگر زرد ماندم

خداحافظ ای نوبهار همیشه

شیشه خالی عطر

کشوی میز رو باز میکنم. میخوام رژم رو پیدا کنم که چشمم میخوره به شیشه خالی عطر.
برش میدارم، درش باز میکنم.
لعنتی!
پر از خاطره-های شیرین و تلخ-ه. خاطره-هایی که میخوای فراموش کنی.
اصلا بعضی از عطرها بدجور خاطره-ها رو تداعی میکنن! اینم از همون عطرهای لعنتی قوی و تداعی کننده است.
لعنتی! حتی دلم نمیاد بندازمش دور. دوست دارم بتونم پرت-ش کنم دور، یعنی جزء آت و آشغال-ها حسابش کنم و خودم رو راحت کنم از شر-ش. اما نمیشه. میدونم بازم نگهش میدارم. میدونم میبرم خوابگاه و میذارم رو میزم و هر چند وقت یکبار درش باز میکنم و بوش رو میفرستم داخل ریه-م.
بابا آدمم دیگه. گاهی دچار مازوخیسم میشم.
رژم رو پیدا نکردم. انگار گم شده.

امروز سر رفتم ...

امروز سر رفتم ...

امروز حوصله وجودم سر رفت.

گفتگوهای تنهایی

این روزها بیش از هر زمان دیگه-ای به زندگی-م فکر میکنم. به روالی که طی کردم، به مسیری که پیش رو دارم و به نهایت خودم. به اینجا که میرسم، مغزم درد میکنه. همیشه یه سر-ی تکون میدم و انگار که میخوام این افکارم رو از سرم بیرون کنم. اما خوب میدونم شدنی نیست. شب-ها بهترین وقت برای فکر کردن به خودم. من با خودم بیش از هر کسی دیگه صحبت میکنم. گاهی میگم بهترین همصحبت خودم، خودم هستم! روزهایی که حالم خوب نیست، روزهایی که خوب هست، عمق هر دو رو خودم خیلی خوب درک میکنم. گاهی فکر میکنم برای بعضی-ها احتمالا موجو غیر قابل تحملی هستم! و البته که ناراحت نیستم. من نمیتونم خودم رو انکار کنم، هرچند برای سازگاری با دیگران تلاش میکنم و میپذیرم که باید درک کرد افراد رو.

این روزها راستش یکم فقط یکم نگران خودم هستم. دلیلش به هیچ عنوان قابل توضیح برای دیگری نیست، حتی به شکل کلمه هم درنمیاد که یک برگه یا صفحه اینترنتی رو سیاه کنه. این روزها هیچکسی نمیدونه متلاطم-ترین و در عین حال آروم-ترین روزهام رو سپری میکنم!

یک حس خاص. یک بغض خاص.

این روزها خیلی زیاد برای دیگران نفهمیدنی شدم! برای خودم چندان فهمیدنی نیستم! رجیح میدم بقیه رو متوجه این حالاتم نکنم.

گفتگوهایی با خودم دارم که اسمش رو گذاشتم گفتگوهای تنهایی!

این روزها دقیقا حس زمانی رو دارم که مدرسه نمیرفتم. اون حس رو یادم-ه. برای سومین بار اون حالات بهم عارض شده. دومین بار زمانی بود 14 ساله بودم و یک شب وقتی به همین این چیزها فکر میکردم، تا صبح بیدار بودم و گریه کردم. تو 14 سالگی به 24 سالگی-م فکر میکردم، با همین حسی که امروز به نهایت خودم، فکر میکنم.

مغزم درد میکنه، ذهنم میسوزه. لبخند میزنم.

به طور غم انگیزی، خوشحالم.

خداحافظی تلخ است ...

روایت چهارشنبه:

با ماریا قرار داریم. میخوام شیرینی قبولی دکتری رو بهش بدم. پیتزا مهمون من! قبل از قرارم با ماریا، برای گرفتن چمدون میرم پیش حسنا. یک ساعتی پیش حسنا می-مونم و ببعد از خوندن نماز، تاکسی سوار میشم و میرم سر قرارم با ماریا. با هم میرسیم. میریم رستورانی که مشخص کردیم و سفارش پیتزا میدیم. ماریا یک دوست جدا از گروه دوستی من با حسنا و بقیه است. در واقع من و ماریا یک گروه دوستی دو نفره هستیم! که اتفاقا گروه خوبی هم هستیم! غیر ممکن-ه جایی بریم و آروم باشیم! ماریا دوره کارشناسی هم دانشکده-ای من بود و دوره ارشد، هم دانشکده-ای و هم اتاقی. ماریا رو دوست دارم.

سفارش-مون میارن و شروع میکنیم به خوردن. گاهی هم عکس میگیریم! و البته خیلی هم میخندیم! میگم ماری! اینا چرا موسیقی پخش نمیکنن؟! مثل اینکه زحمت-ش افتاد گردن من! :))) گوشی-م درمیارم و آهنگ روبرو از نامجو رو میذارم. صدا-ش کم میکنم اما خب بازم اونایی که اطراف-مون نشستن، میشنون! بعد از خوردن غذا یکم میشینیم و رمز وای فا رو میگیریم و یه سری هم به نت میزنیم!

ماریا میگه بعدش بریم بستنی بخوریم! :)))) از رستوران خارج میشیم و پیاده میریم سمت پارک. میخوایم غذامون هضم بشه تا بستنی بخوریم! با ماریا درباره همه چی صحبت میکنیم و میخندیم. بعد از اینکه بستنی میخوریم و گردش-مون تو پارک تموم میشه، میریم سمت پایانه تا هر کسی بره خونه خودش. لحظه خداحافظی و آخرین دیدار تابستونی ما و دیدار بعدی معلوم نیست کی باشه. البته مال وقتی که من از تهران برگردم. اما خب معلوم نیست کی برگردم. از بین همه دوستانم، خداحافظی با ماریا برام تلخ-تره! چند تا عکس سلف-ی میگیریم بی-توجه به مردمی که شاید نگاهمون میکنن! ماریا نیم ساعت بعد پیام میده که سید جان! بهترین دوستم بودی و هستی! لحظات خیلی خوبی باهم داشتیم! امیدوارم زود برگردی و ...

ماریا یه پیراهن کوتاه قشنگ اسپرت بعنوان هدیه دکتری بهم کادو میده. یعنی قبلا با هم خریدیم :))

روایت پنج شنبه:

به قول فرزانه گودباری پارتی! قرار داریم دانشگاه و بعدش هم پارک بانوان. من، الی، فرزانه، راحیل و لعیایی که بعد یکسال اومده ایران. حسنا هم نتونست بیاد اما دیروز دیدمش. طبق معمول من و فرزانه زودتر از بقیه میرسیم و بخاطر اینکه بقیه دیر میان روبرو دانشکده الهیات تو چمن-ها زیرانداز پهن میکنیم و میشینیم. لعیا قبلا هدیه قبولی دکتری منو داده. فرزانه هم یه پاپکو هدیه میده. حسنا هم پسته کرمان و کلوچه دزفول، الی قبلا یه لباس برام دوخته و راحیل هم یه کوله پشتی داده بهم.

وای! وقتی همه کنار هم میشینیم که عکس بگیریم و زمینه عکس هم رنگ-های پاییزی ه یه ترکیب رنگی عالی ایجاد میشه! من با مانتوی قرمز و شال صورتی (غیر از چادرم)، فرزانه آبی و زرد، الی قهوه-ای و کرم، لعیا صورتی و سفید! رنگ-های زنده! دو ساعتی پیش هم هستیم و بعد کم کم بلند میشیم که بریم. لعیا زودتر از همه میره و چون منو دیگه تا یکسال نمیبینه محکم بغلم میکنه و به قول خودش صورتم هزار بار میبوسه! میگه من و عادل خیلی برای تو خوشحالیم سید جانم. ان-شالله موفق باشی عزیزم. زود هم برگرد! میخندم  میگم خانم! شما که خودت سالی یکبار میای ایران! تابستون سال بعد دیگه برمیگردی؟! لعیا میره و ما چهار نفر سوار ماشین فرزانه میشیم. راحیل رو میرسونیم کارآفرینی دانشکده و سه نفری از دانشگاه میزنیم بیرون و فرزانه یه آهنگ ضرب-دار خنده-دار میذاره! من و الی هم با دست زدن همراهی میکنیم! یکی از بیرون ما رو ببینه با خودش میگه اینا خل شدن؟! هم فیلم میگیریم هم میخندیم! فرزانه هم انگار نه انگار شش ماه باردار ه! :))) الی پیاده میشه و فرزانه منو تا خونه میرسونه. بعد از خداحافظی و پیاده شدن، موقعی که میخواد بره کلی بوق میزنه! مدل بوق زدن-های عروسی :))))

دلم یکم گرفته! درسته اولین بار نیست که شهر، خانواده و دوستانم رو ترک میکنم، اما رفتن-های کمی طولانی دل گرفتن داره! تلخ-ترین خداحافظی تو خونه، خداحافظی با مامان و علی کوچولوی نازنینم-ه. هیچوقت لحظه-ای رو که برای مامان دست تکون دادم و پریدم سمت شیراز رو یادم نمیره. هنوز هم که یادم میاد بغض میکنم! من دختر بی دست و پا و لوسی نیستم اما قبول کنید خداحافظی تلخ-ه!