کی گفته محیط مجازی بد ه؟
خوبه.
من دوستان خوبی از محیط مجازی پیدا کردم.
با همین بچه ها رفتیم بیرون. به همه ما خیلی خوش گذشت.
جالب-ترین قسمت ماجرا، نماز خوندن من و م تو چمن بود. بچه ها نشستن و ما نماز خوندیم.
این وقت شب دارم سمفونی مردگان رو تموم میکنم. میخونم و تموم-ش میکنم. دکتری بخشی از زندگی سابقم رو یادم برده بود. رمان خوندن-ها، فیلم دیدن-ها و نوشتن-ها. اما بهرحال خودش شده یک بخش اصلی.
ناراحت میشم ازش، اما به محض اینکه میبینم-ش همه چی یادم میره.
هم اتاقی از چهارشنبه تا یکشنبه نیست و من تنهام. این تنهایی معایب و مزایایی داره، البته داشتن یک هم اتاقی خوب و بودنش بهتر از تنهایی ه.
با وجودی که قبلا خوابگاهی بودم، اما شرایط جدید، سختی بیشتری داره و بیشتر از زمانی که شیراز بودم اذیت میشم به جهاتی. اما این زحمت رو غنیمت میدونم و فکر میکنم شرایط جدید اگر که من بخوام میتونه فرصت خوبی باشه برای رشد و بهتر شدن. یعنی از یک حالت آسوده و رفاه (منظور رفاه مالی نیست) و اطمینان درونی خارج میشم. مواجه شدن با مسایل جدید، پرسش-ها و ندانسته-هایی که به رخ کشیده میشن، آدم رو به حرکت وادار میکنه. بودن در وضعیت اجتماعی جدید، دوری از خانواده و علاقمندی-ها، تنها بودن هم خیلی موثره.
حتی اینکه گاهی مورد بی مهری قرار میگیری با وجود آزاری که بهت میرسونه، راه جدیدی هم برات باز میکنه.
همه این-ها تو رو از پناه امنی که ممکنه ناخوداگاه ساخته باشی برای فرار از دیدن سختی-ها و بی-تفاوتی که آروم آروم رخنه میکنه تو وجودت، میکشه بیرون. به نظرم این اتفاق مبارک-ه اگر که بیفته!
آدم با دردها زنده است. با درد خودش، با درد مردم و درد ندانستن.
درد غربت رو حس میکنم!
اینبار غربتم مکانی ه! دور از خانه و خانواده تو خوابگاه. البته تجربه جدیدی هرچند بار اولم نیست خوابگاه زندگی میکنم.
هم اتاقی سه چهار شب نیست و رفت و آمد میکنه و تنهام. خیلی خوبه البته :))
کلی کار و درس دارم و واقعا فکر میکنم وقتم کم ه. امروز هم کلا حالم خوب نبود و فقط تونستم یکم زبان بخونم.
پنج شنبه
منتظر مهمانم هستم. با فاطمه تو فیس بوک آشنا شدیم و تو تلگرام بیشتر آشنا شدیم و تلفنی چند بار صحبت کردیم و حالا هم دعوتش کردم خوابگاهم. فاطمه دانشجوی ارشد ه و اهل همدان. قصد دارم با یه آقای تهرانی از دوستان آشنا ش کنم برای امر خیر :))) دلم در میکنه هنوز. اتاقم رو مرتب کردم. میوه شستم، نهارمو گرفتم و زبان میخونم. البته باید نقدی رو هم که استاد گفته رو بنویسم و ایمیل کنم براش. هم خوابگاهی-ها دلشون میسوزه برام :)) میگن چه خبره از همون هفته اول کلی تحقیق و ترجمه و اینا. نمیذارن نفس بکشیم!
دارم به این فکر میکنم تصویری که دیگران از من دارن چقدر ناقص-ه. اون-ها این لب پرخنده منو میبینن و شیطنت-های من رو. اغلب فکر میکنن خوش ترین آدم دنیا هستم لابد. البته هیچ اصراری ندارم تصورشون رو تغییر بدم.
احساس غربت میکنم.
اونقدر غریبم که میخوام بزنم زیر گریه.
من بین مردم غریب نیستم، من پیش خودم غریب-م.
غریبه شدم با خودم.
این روزها درگیری عجیبی دارم، اونم با خودم. و البته نه تنها خودم.
یک درگیری سه ضلعی:
خودم، خود احمقم و خدا.
امروز هم اتفاقی افتاد. هرچند ابدا از رفتار اون فرد خوشم نیومد اما شاید بد نبود.
راستش خیلی احساس حماقت کردم. ناراحتی من نه به خاطر رفتار اون آدم که بخاطر مساله-ای بود که موجب رفتار اون فرد شد. من حواسم رو جمع کردم و با خودم گفتم چرا خودم رو در چنین موقعیتی قرار دادم که احساس حماقت کنم. بعد مساله جدی تر شد برام و از خودم پرسیدم چه مدت درگیر این مساله هستم؟
چرا یک مدته اینقدر با خودم غریبه شدم؟ جواب دادم که نیت تو بد نبود. راست هم میگفتم، بد نبود، اما این مبنی برای این نیست که احمقانه هم نبود. یک خیرخواهی احمقانه شاید.
مساله مهم من اما اینکه غریب-م. خودم پیش خودم غریب-م.
کسی متوجه حرفم میشه؟
حادثه تلخ منا هیچوقت فراموش نمیشه. چقدر سخته تصور اینکه زنی که همراه شوهرش رفته حج، حالا باید تنها برگرده/ تصور خانواده-ای که بی مادر یا بی پدر برمیگردن / تصور والدین-ی که بی فرزند برمیگردن. حتی تصورش سخته ...
صبح که از خواب بیدار شدم اولین چیزی که یادم اومد حادثه منا بود و تلخی-ش صبحم رو تاریک کرد. همونطور که روی تخت دراز کشیده بودم قطرات اشک سر میخورد رو صورتم و دهانم رو شور میکرد. اینقدر غمگین بودم که همه شور و نشاطم ته کشید.
این وسط از یه عده در تعجبم! انگار هیچ عاطفه-ای ندارن. با زبون زخم میزنن به خانواده-های داغدار.
خدایا! صبر جمیل بده به این خانواده-ها. به همه ما.
خدایا! ما از خون زائران خونه-ت نمیگذریم.
این درد تا همیشه با ما می-مونه. این درد فراموش شدنی نیست.
همه ما خانواده-های داغدار عزیر از دست داده-ایم.
